Els Vanassche wist al heel jong dat haar leven verweven zou worden met kunst.

Nochtans was kiezen voor een kunstrichting na het middelbaar onderwijs niet evident. Haar vader sloot met haar een deal: als ze slaagde in het eerste jaar rechten, dan mocht ze naar de academie. Zo gezegd zo gedaan. Els combineerde haar studies met een opleiding aan de academies van Kontich en Leuven. Daarna volgde ze nog twee jaar schetsen aan het toenmalige St.-Maria-instituut in Antwerpen en nam ze ook nog deel aan workshops aquarel, schilderen met acryl, portret-en modeltekenen. In 2008 begon ze aan een opleiding grafiek aan de academie in Merksem o.l.v. Goedele Peeters.

Na de studies kwamen er andere prioriteiten: een job, een gezin, verbouwingswerken. Toen het gezin enkele jaren geleden verhuisde naar Schoten, naar een ruim huis met achter in de tuin een schuur, een ideale ruimte om er een atelier in te richten, ging voor Els een droom in vervulling.Maar haar leven nam plots een onverwachte wending. Haar vader overleed en toen gleed er een schaduw over de mooie vooruitzichten en de nieuwe plannen. Het was een moeilijke periode, maar juist die emotionele geladenheid gaf haar een impuls om uit te breken a.h.w. Het was de start van een zeer intense schildersperiode.

Als je Els ontmoet, dan valt haar energie, gedrevenheid, enthousiasme en spontaniteit meteen op en dat alles straalt af in haar werk. Ze maakt vooraf geen schetsen, een idee groeit in haar hoofd en het schilderen verloopt spontaan en intuïtief. Het onderwerp ontstaat al schilderend. Het gebeurt regelmatig dat ze achteraf zelf verrast wordt door een opvallend detail zoals een bijzonder kleurvlak, een uitsparing ... Ze noemt dat gecontroleerde toevalligheden.

Ze heeft een voorkeur voor acryl omdat het een veelzijdig medium is, je kan er b.v. ook aquareltechnieken mee toepassen.Toch grijpt ze regelmatig naar aquarelpotlood om het tekenen te oefenen. Hoe meer technieken je beheerst, hoe groter je bagage om in alle vrijheid te experimenteren en je eigen stijl te ontwikkelen. Ze zegt dat er een wisselwerking ontstaat tussen haar grafisch werk en het schilderen en dat betekent een meerwaarde zowel voor de ene discipline als voor de andere. In de tentoonstelling hangt een grafisch drieluik, een sierlijk sensueel lijnenspel. Hier werd de techniek van de droge naald toegepast en de ets werd afgedrukt d.m.v. twee platen. Door het werk van richting te veranderen kijken we drie keer anders naar hetzelfde, verrassend!

Aan de muur in de cafetaria hangen zes portretten die opvallen door het schaduwspel tussen licht en donker. Elke houding drukt een ander gevoel uit: ingetogenheid, overgave, sereniteit, zelfzekerheid of is het boosheid?

Voor een schilder is het kiezen van kleuren uiterst belangrijk. Met een niet zo uitgebreide set basiskleuren slaagt Els erin een rijk palet  kleurnuances samen te stellen. Vandaag zullen vooral de warme aardetinten in combinatie met subtiele verdunde nuances blijven nazinderen.

Het reliëf is een typisch kenmerk in de textuur van de schilderijen. Het ontstaat door de verf dunner of dikker aan te brengen of door een ander medium toe te voegen, zand b.v. Het inkrassen van lijnen is ook een terugkerend element.

Els werkt vaak in reeksen, een bewijs van haar gedrevenheid. Ze is gebeten door een onderwerp en daar worstelt ze zich a.h.w. doorheen in een reeks schilderijen, “peer pressure” is er een mooi voorbeeld van. De titel verwijst naar de druk die de groep uitoefent op het individu. Het individu wordt overschaduwd door de macht van de groep. Op ooghoogte loopt er een lijn door deze werken, een verwijzing naar de blindheid van de mens. De herhaling van hetzelfde thema in telkens een ander schilderij heeft een overdonderend effect. We botsen op al die groepen: figuren zonder gezicht, zonder naam, huidskleur onbestemd. Ze zijn universeel. En dan plots verlaat Els deze reeks die de voedingsbodem was voor een nieuwe “peer reflections”. De groep heeft plaats gemaakt voor monolitische figuren, de hartstreek licht op en de blauwe aura verwijst naar de ratio, een eeuwig dilemma.

Ik vind het verbluffend wat Els Vanasshe op vijf jaar tijd bereikt heeft. Ze drijft op passie, zich kunnen terugtrekken in haar atelier, de tijd vergeten en die beeldenrijkdom in haar hoofd in materie omzetten is voor haar telkens weer een unieke, zalige ervaring.

Straks wordt ze verwacht in het Zuiderpershuis waar ze drie werken inlevert om deel te nemen aan de Canvascollectie. Zij hoopt natuurlijk op een selectie en dat wensen wij haar van harte toe.